روند تقریباً سه دهه‌ی حجم کل صادرات گاز طبیعی ایران بین سال‌های 1369 تا 1396 بر اساس هزار مترمکعب در سال در نمودار بالا قابل بررسی است. این آمار بر مبنای اطلاعات منتشر شده وزارت نفت و شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده های نفتی ایران می باشد. کشور ایران دارای بزرگترین ذخایر گاز طبیعی در جهان است. پارس جنوبی بزرگترین میدان گاز طبیعی ایران و جهان به شمار می‌رود. کشورهای مقصد صادرات گاز طبیعی، عمدتاً کشورهای همسایه و نزدیک مانند ترکیه، ارمنستان، آذربایجان، عراق و عمان هستند. البته ذکر این نکته خالی از لطف نیست که بیشتر گاز تولیدی در ایران به مصرف داخلی می‌رسد و مقادیر ناچیزی از طریق خط لوله به کشورهای همسایه منتقل می‌شود. عمده‌ترین میزبانان گاز ما، کشور ترکیه است. به عنوان مثال در سال 1392 بیش از 90% صادرات گاز ایران به ترکیه و باقیمانده به ترتیب به آذربایجان و ارمنستان بوده است.
در این بازه در ابتدا با یک کاهش 2416.8 هزار‌مترمکعبی در سال 1371 روبرو هستیم. سپس برای سال‌های متمادی تا سال 1380، یعنی نُه سال، رکودی نسبی دامن صادرات کشور را در بخش گاز طبیعی گرفته است.
 بعد از این دوران به تدریج روند صعودی تا سال 1395 جایگزین شده است تا در نهایت به 9068.5 هزار‌متر‌مکعب در سال رسیده و در مجموع نسبت به دوران رکود رشدی 25.42 برابری داشته است. در سال 1374 قراردادی 25 ساله مبنی بر صادرات گاز ایران به ترکیه منعقد شد و در سال 1381 صادرات به ترکیه آغاز شد، که این خود یکی از عوامل فزونی در صادرات نفت در سال‌های بعد بوده است. با توجه به ذخایر گازی غنی در ایران، اکتشافات روز افزون منابع جدید و رشد تقاضای سوخت‌های فسیلی در بازار‌های وابسته به واردات نفت همچون چین، هند، اتحادیه‌ی اروپا و ترکیه که همگی می‌توانند مقاصدی بالقوه برای صادرات گاز ایران به شمار آیند، در سال‌های اخیر صادرات گاز رشد چشمگیری داشته و همچنین چشم‌اندازی مناسب برای صادرات گاز وجود خواهد داشت. نکته‌ای که به آن اشاره باید کرد این است که گاز طبیعی همچون نفت خام قابلیت انتقال زیادی ندارد و کشور متقاضی برای وارد کردن آن باید به دنبال تأمین نیاز خود از یک منبع نزدیک و همسایه  و به‌صورت بلند‌مدت باشد، به همین دلیل صادرات گاز برخلاف صادرات نفت خام می‌تواند از تحریم‌های بین‌المللی در امان باشد زیرا کشور میزبان برای پیدا کردن جایگزین متحمل هزینه‌های مالی و زمانی زیادی خواهد بود.